Neye üzülüyorsak ona iman ediyoruz yekûnu etten sütunlarla taraçalanmış şu yer kabuğuna sövüp içimizden biri çıkıp fersiz gözlerin perdelerini aralaya dursun ellerin ayalarını kara düzen hesaplara sayıp şaklatarak parmaklarını son ütücülere bir güle sırf dikeni için katlanabilmek müşkülpesentliğini içimizden alçalıp biri koynundaki yılanları bastırsa topuklarına yüzlerce yılın zehrini aşağısına aşağıların anlatsa biz biliyoruz dese sen de bil iz sürücüleridir o atın dizginlerini sıvazlayan pek cevval o meydanda o pıhtılaşmamış kalbi söküp içerken sülbünü çıkıp arsız gülümsemeleri baltalayan insanlar yekvücuttur /olağan bas bariton olağan oktav olağan sessizlik sesten gelir ses verin örse üzengiye ses verin çekice ses/ bu kumların bu çakılların bu talaşların arasından çıkıp az biraz suyla göktengri dirilebilir gölgelenirken selâtin mimari halkın arzı teşnedir söyleyin kerahat uykularını ötelesin mahmurluğum aklı bileylesin sırnaşık sabahlarınızdan hâlâ s...
"Çiçeğin açması da bir tür şiir belki - Bilmiyorum"