deniz kokuyorsun” diyor kadın kıyıya vuran dalgaların sesiyle. şair, Amanos dağlarına bakıyor, dağların ardındaki denize ve kalyonların hışırtısına, balıkların ışığı çekip çeviren rengine ve zamana bakıyor, batık kadırgaların aydınlık hüznünde “Ritsos okudum !” diyor şair, “deniz bulaştı dilime, kumları avuçladım, suya yazgılı çocuklar kahkahalarla koşuyordu. uzak iklimlerin rüzgarını duyumsadım. “gerçeğine geri dön” diyor kadın, sesinde kayıp bir kayık yalpalıyor. “geç kaldın şiire, hayata geç başladın. bu yüzden bir ihtiyar gibi yazıyorsun imgeleri, yaşamadığın günleri özleyerek. “Ritsos okudum !” diyor şair, gülümsüyor, “tapınaklardan ilahiler yükseldi toprağı avuç avuç ayartarak, rüzgar denizden koptu da şapkalara dadandı, havalandı etek uçlarından, çocuklar annelerinin bacaklarına yapıştı kıkırdayarak. yaprakların arasından doru bir at geçti gördüm.” kadın ıssız adalara benzemenin şaşkınlığıyla susuyor. susmaya tahammül edemeyip çekiştiriyor sözcükleri. “ hayat seni kandırdı” diyo...
"Çiçeğin açması da bir tür şiir belki - Bilmiyorum"