O’nu karanlıkta usulca soydum öylece savunmasız kaldı tüyleri koparılmış bir martı misali öylece üryan kaldı sanki üzerinden sıyrılıp akan ipek değil yalandı geriye kalan sadece aşk çırılçıplak bir aşktı sanki çırparak kanatlarını gururun kayalıklarından taa ki ruhuma kadar gözleri sımsıkı kapalı ve soluksuz uçacaktı utanması bu yüzdendi anladım aşkın aynasında bir tanrıçanın hiç değilse dedim hiç değilse bir deniz feneri olarak kalayım yüreğinde bırak ta yol göstereyim sana aşka dair açıldığın denizlerde belki başka bir hayatta martı ve deniz feneri olur dedi adlarımız yeni baştan yazılır o vakit yazgılarımız çünkü dedi sevişirken martılar da bizim gibi sokak çocukları değil mi ki denizin öp dedi sonra beni öp beni kimsenin öpmediği yerimden sonra bir martı çığlığı belki de başka bir şey kesti sözlerimizi düştüğümüzü biliyorduk açamadık gözlerimizi aç dedi bana aç artık ne olur aç gözlerini açtım baktım gagası kan içinde yorgun kanatları ı...
"Çiçeğin açması da bir tür şiir belki - Bilmiyorum"