karanlık yolların içinde bulacaksın kendini düşen kayalar altında ve uçak leşleri, buna hazır mısın? senden başka herkesindir bundan böyle Mare Nostrum, ki, yüzünden gitmeyecek dalgalarının tırnak izleri. ve belki de kalbin, uçarken gökdelen camlarına çarpa çarpa düşen bir kuş olacak. yavaşça düşebilecek misin, dikkat çekmeden, acısız? uzaklarda kalacak kendini adadığın yakınlar başka bir sahneye dönüşecek birden bire dünya, yabancı ve soğuk ve anlayışsız. ‘belki de bu tepenin arkası ’ diye bir deyim çıkmayacak dudaklarından kaldırıp kendini atacak sokaklar ve küfürler, ve siren sesleri ve sis bir ağaca uzun uzun bakan cılız sokak köpeği yağmur altında çocukların dövdüğü, ve ölesiye kederli. bir de kendinden başka herkesi affetmek zorunda kalmak bunu kendine açıklayabilecek misin? ‘sonra’ diyecek anlatan, ‘sonra; yani onun için hep bir şimdi…’ yabancı kalacaksın kendi öyküne ansızın yerinden kalkıp giden bir Ay üst üste yığılı taş...
"Çiçeğin açması da bir tür şiir belki - Bilmiyorum"