Güvercin Gerdanlığı

Bu şehrin sokaklarında Taşlarında eskidi gençliğim Kaldırımlar arasında Aykırı açan çiçektim Geçtim bazen hüzzam makamından Geçtim dokuz sekiz ağır roman Şimdi sade kahve kıvamında Herşey eksik herşey tamam Kim bilebilir kimin halini Dil söylemez yüreğin harbini İç hisseder hakikat sırrını Ağırdan al yargını yar aman Sesimi suya bıraktım Nefesimi semaya İçine herşeyi kattım Şarkılar benzer duaya Geçtim bazen hüzzam makamından Geçtim dokuz sekiz ağır roman Şimdi sade kahve kıvamında Herşey eksik herşey tamam Kim bilebilir kimin halini Dil söylemez yüreğin harbini İç hisseder hakikat sırrını Ağırdan al yargını yar aman Sana benzemiyorum Hiç benzetmeye çalışma Ya olduğum gibi sev, Ya küs bir daha barışma Sezen Aksu

İzmir’deyim. Gözümü annemin üzerinden ayırmadan oturuyorum. Dayımın tabiri ile “bağ arası” gözlerini araladığında içim taşarak... Biraz evin havasından, biraz da saksıyı durduramadığımdan pek konuşmak gelmiyor içimden. Bir haber kanalı sürekli açık. Kaygılıyım, acı çekiyorum. Annem için... Memleketim için... İkisi tuhaf bir şekilde birbirine karışıyor. Telefon çalıyor. Ülkenin bu çok zor ve sert gündeminden payını orantısız alan Cumhuriyet gazetesinden Selin Ongun, “Röportaj yapabilir miyiz?” diyor. Durumumu anlatıyorum. Ama mevcut koşullarda kafamı toparlayabilirsem, bir yazı yazabileceğimi söylüyorum. Her zamanki kibarlığı ve anlayışıyla, “Elbette” diye cevap veriyor. Aşağı yukarı neler sormak istediğini soruyorum. Kırık dökük bir ses tonuyla “özetle biz nereye gidiyoruz böyle”yi içeren ve içimi titreten ifadelerle anlatıyor derdini... İnsanlığın köprüden atlayışı Telefonu kapatır kapatmaz, olayın gerçekleştiği günden beri yakamı bırakmayan o kısa not, beni ele geçiriyor yine. ...