Güvercin Gerdanlığı

Unutmak, ölümüdür kişinin. Şiir, unutmamaktır. Belki de en çok bunun için seviyorum şiiri. Eğer vefalı bir şiir dostu iseniz, zaman zaman benzer duygular yaşarsınız. Yaşadığınız günler, ömrünüzde bir tortu bırakmaya başladığında; hayat karşısında kendinizin ne kadar yalnız olduğunu düşündüğünüz de olur bazen. Hele bu tortuyu anlamak, çözmek, aşmak gibi bir derdiniz varsa, onu oluşturan ayrıntılar takılır beyninize. Yaşadıklarınız ve tanık olduklarınız, sizin bir anlamda kendinizi yeniden oluşturmanıza yardım eder. Sırtınızda, bilincinizde bu ağırlığı hissedersiniz; ancak, adını koymakta zorlanırsınız. Hayata yabancı kalmanız için her düzenek hazırdır çünkü etrafınızda. Siz, bu düzeneği başka bir dünyaya, kendi özel dünyanıza girerek çözebileceğinizi hissedersiniz. Orada şiir vardır. Orası, kötü olana kapalıdır. Bilincinizin orada yinelenmediğinin, yenilendiğinin farkındasınız. Orası işgal edilememiş bir alandır, siz o alanı hayat ile birlikte savunursunuz. Çünkü farkındasınız art...

birgün gideceksin buralardan yaz yağmuru gibi süzüleceksin. ve ben, her kuzu kesilişte, başını yana yıkıp senin hüzünlenişini göreceğim ve çam kokan puşiyi sararken başıma sabahları horon çevirdiğimiz günü anacağım gözlerim acıyarak. çıkmam ki ben çıkmam ki ben sabaha gün açar mı gün doğar mı bilmem ki bir daha. bir gün gideceksin buralardan pırıl pırıl ışıklı bir istasyonda kalkarken yedi onbeş treni tüm yorgunluğunu unutmuş elinde ufacık valizin, kitapların ve göklerle baş başa bırakıp beni... İbrahim Karaca