Güvercin Gerdanlığı

Çocukluğunu hatırlayabilenler uçsuz bucaksız kıyılara daha kolay uzanabilirmiş. İnsan en iyi bildiği şeyi yazarmış. Bu doğru. Çocukluğumu yazmak istediğimde birden akın ediyor çocukluk günleri. Belleğime kayıtlı çocukluk anıları sesleniyor bana çocukluğumun patikalarından. Çocukluk dürbünümden görünenler karşısında yine şaşırıp kalıyorum işte! . . Bizden önceki, bizim ve bugünkü kuşaklardan erken ve hızlı büyümeleri istendi hep. Çocukluktan kaçış sarmalından bugün de bir türlü kurtulamadık. Erken büyümüş çocuklardık. Büyük adam olmamızı söyleyenleri dinlememiz öğütlense de büyük adam olmanın ne anlama geldiği öğretilmedi bize. Benim çocukluğum uçsuz bucaksız bir çocuk ülkesi. Kelimenin tam anlamıyla bugün geçmişe doğru bakınca tam bir yitik cennet. Acıları, yoksulluk ve yoksunlukları, arada sevinçleriyle bütün ayrıntılarını hatırladığım uçsuz bucaksız bir dünyadır çocukluğum. Çocuk ödevini yaşama biçimi olarak tercih etmemin ilk nedeni de bu olmalı… Çocukluktan tamamen kopu...

Çocuklar acıdan ölmez annesizlikten ölür. ay  denizin sessizliğinden Ölümün sesi evden yayılır dünyaya yaz bahçelerine kar yağar koparılır annesinden çocuk dalından koparılır gibi nar. Rüzgârını yitirmiş dağ gibi taşır kucağında tabutu baba Baba  gülen bir çiçeğe bakarken kırların kundağına gömülür  çocuk Mustafa Ruhi Şirin

Babam öldü koptu çalar saatlerin gergin yayı babasız evlerde kim susturacak çığlıktan doğan fırtınayı Bahar gibi verirmiş babam annemin ellerine dünyayı Yoksulluk da ölüm gibidir çevreden kuşatır evi gök nasıl kucaklarsa dolunayı Herkes öğrenebilir balık tutmayı bana denize bakmayı öğret anne Sevinçli bir şarkı söyle koşmaya alıştır babasız tayı Mustafa Ruhi Şirin