Güvercin Gerdanlığı

Kapıma kadar dayanan yolculuklar düştü şimdi peşime. Bırakıp da gidilesi hayatlar var hayatımın içinde... Bense bir limana ait tekne gibiyim; her yanımdan bağlıyım, gemici düğümleriyle. Ve düğümler; yerinde saymaları getiriyor beraberinde. Bir çividen bile kararlı, çakılıveriyoruz olduğumuz yere. Kim bilir zamanın vurduğu kaç çekiç darbesinden sonra, gitmeyi bile deneyemeyeceğiz artık başka yerlere? "Olmam gereken" yerlerim mi var benim? "Olması gereken"lerden vazgeçemez miyim? Valizlerim mi küstü yollara? Yoksa onları kararsız bir anımda mı çaldırdım zamana? Aklım sussa, içim konuşsa biraz da... Aklım gitse ve ben unutsam onu bir yerlerde, bir daha bulamasam asla. O zaman nereye varırdı acaba yollarım? Ama küçük bir gölde, her an oltaya takılacak bir balığın telaşına da hayran kalamam hiç... Bunca katılık, bunca söz geçiriş kendime, uçurtma kuyruğundaki yaşamları getirmese de peşinde, değişemem... Şimdi denizin dibinde, koca bir taşın altındaki k...

" Her şeyde erinç aradım; ama hiçbir yerde bulamadım, bir kitapla çekildiğim köşeden başka." demiş Thomas à Kempis. Bugünlerde aklımdan sık sık geçiyor bu sözler. Her defasında onaylayarak anımsıyorum. Yalnızlık nasıl da tercih ediliyor bazen, ve nasıl da yakışıyor bazı mevsimlerin rengine. Sonrasında düşünüyorum da; bu mevsimler de herkesi kapı dışarı mı ediyoruz, yoksa içeriye hapsettiğimiz kendimiz miyiz diye. Sahi ne kadar az anlaşılıyoruz, ne kadar az... Çoğu zaman anlatmayı bile denemeyişimiz, hep bu yüzden mi? Yağmuru özlemiştim kavuştuk, aramızdaki pencereyi saymazsak. Ve bugün sadece okumak istedim; düşünmeden, konuşmadan ve yazmadan. Ama yazmadığımda uzun süre aynaya bakmamış bir kadın gibi hissediyorum kendimi. Yazmadığımda merak ediyorum dünyanın neresine gizlendiğimi. Kaybolmuş gibi değil de, bir köşeye saklanmışım gibi hissediyorum. Yazmadığımda yüzümü göremiyorum. Sonra seçiyorum: insanları, cümleleri, kitapları, filmleri... Her şeyi seçiyorum. ...