Kuğular bu akşam ümitsizce göçtü zehirli göllerden Mahzun kızlar zindandaki kardeşlerini düşlüyor Savaş bitti leylakların bittiği çayırda. Ağıtlar yakarak ince kadınlar, başları önde Tabutların ardından gidiyorlar yeraltı geçitlerinde. Çabuk n’olur, donuyoruz bu vicdansız karanlıkta, Çabuk götürün bizi o müşfik hayata, Kardeşlerimizin uyuduğu o kilise mezarlığına. Öksüz bir kuğu gam çekiyor ruhumda Ve orda, kan damlıyor gözlerimde taze ölüler üstüne. Sakatlar ordusu çiğnerken kalbimin patikalarını Çıplak ayaklı bir kör Bir duacı aramada kutsal umutla. Bütün gece uludu çölün kızıl köpekleri Kumlar üstünde anlaşılmaz, anlatılmaz bir kederle inleyerek. Ve düşüncelerimin fırtınası yağmurla dindi; Dalgalar zâlim buzun altında sindi Dev meşeler çığlık çığlığa Yaralı kuşlar gibi döktü yapraklarını. Sonra gece, ıssız bir boşluğa gömüldü. Ve yalnız, kanlı ayın altında Kımıltısız, binlerce mermer heykel gibi Toprağımızın bütün ölüleri, birbirine duaya dirildi. Adom Yarca...
"Çiçeğin açması da bir tür şiir belki - Bilmiyorum"