Biliyoruz sevgilim, şimdi çevremizi saran şu görünüm uyumuş gibi, ölmüş gibi; ağaçların akıllarında bir şey kalmamış, ve geceler çekip gitmiş unutuluşla, kendilerini güzel kılan, belki de ölümsüz kılan unutuluşla. Ama eski mutluluğumuzu yaşamak için bir yaprağın kıpırtısı bile yeter, doldurmak için bir zamanlar yalnız bizim olan o yeri silinmiş bir yıldızın soluk alması yeter. Boşuna değil yanımda uyanışın, bugün yanımda uyanışın, koruların dayanıklı yüreğiyle korunan çitlenbik çalılarının arasında, gizli böğürtlenlerin arasında. Kırağıyla ıslanmış öpüşler var, yatağını tazeleyen ince otlar, saçlarını süsleyen peri kızları var ve uykundaki dalların ufacık yeşilini yağma eden esrarengiz sincaplar. Hep mutlu ol yaprak, güz nedir bilme, o kör, ışıklı yılların kokusunu minicik kıpırtısıyla bana getiren yaprak. Ve sen, yitik yıldızcık gençlik gecelerimin bana candaş pencerelerini açan, hiç söndürme ışığını, şafak sökerken uyuduğumuz o yatak odalarının üstünde...