Güvercin Gerdanlığı

önce ödünç aldığım çocuk seslerini geri veriyorum ardından yıldızlardan aşırdığım haylazlığı ve sonra bütün kelimelerin itibarını iade ediyorum.. affedilecek bir hata işlemedim biliyorum bu yüzden dizelerin giyotinine uzatıyorum boynumu aman dilemek değil susuşum kendime bir son olmaktır asıl maksadım ve giderayak hepinizi afediyorum.. dilimde kadim bir ’elestu ’ tutulması ruhumun yansımalarındaki ’bela’ gibi ve avucumun uçurumlaşan yerlerinde kelimelerin zedelenen onuruyla gülüyorum hain ulak dediğim şiirden özür diliyorum oldu mu diyorum son söz olarak alnımda yanmaya başlıyor esrik bir musalla kainat senfonisinden bir uğultu yükseliyor dikenli bir nakarat dökülüyor alnıma; kalû belâ... ki zaten hiç olmakla başlamıştı devran Dönüyorum ben de alem-i ervaha.. El-veda.... Hasan Tan

\ deriiiin bir iç çekişe öykünme, ya da çocukluk işte...\ okun gösterdiği yerdi şehrin kalbi düştü, ürkek bir yetimlikle titredi ellerim içimde yanmaya başladı morg hangi sayfasına sığınsam tarihin bir ölüye fresk oldu gözlerim artık babam sümbül kokan toprakmış levhi mahfuzun tarihi kadar eski ki bir temmuz sabahı açtık ölüme kapımızı albumin kokusuyla uyanmıştı servisler ve rahvan yılkıların manidar gözleri bizi buluşturan tabut kadar hızlı geçti titrek bir sis kadar çabuk dağıldı vefa kesildi soluğu saçları kınalı bir kadının ve son buldu baharı kelebeklerin bekliyoruz sonbaharı ansızın kopacak bir fırtınayla çünkü sütten kesilen toprağa döküldü hicran turuncuya çalınca maun tabutlar Işıldıyordu yüzün ve ölüyordu uzuyordu gölgen hiç durmadan şükür inanmıştın Allaha ve uhrevana iyi ki yazılmıştı epriyen alnına bu çok korktum kırılacak diye fay hatları kalbinin ve devrilecek üstüne karartılmış bir hayat ve elvan elvan bir nifak yağmuru zamansız özledik...

FAİLİ MALUM ŞİİRLER...( OKUNMAYACAK KADAR ÜSTÜNKÖRÜ UZUN VE KEDERLİ..) Faili Malum Şiirler.. ben geceleri faili malum şiirler yazarım bir köy yakılır uzakta ve çığlıklarla inler dünya her çığlıkta bölünür Batman'ın uykuları faili meçhul bir cinayet olurum.. yakılan köyümde yitirdim yaşanmamış çocukluğumu Halepçe'de vurdular gözümden sakındığım umutlarımı seni haddinden fazla seviyorum yüzümü koparır mısın yerinden seni kendimden sağıyorum beni benimle başbaşa bırakma çabuk al cep aynamı ve git! sen varken kendimle başbaşa kalıyorum hayatıma kattığın kirli öyküleri ve babasız çocukları bana bırak çabuk git! seni yakılmış köylerimden yaralı ağıtlarımdan türkülerimden zılgıtlarımdan biriktiriyorum ve ben tarihe bir ünlem koyuyorum kocaman bir SON ol! .. çünkü ben sonları bile kendimden çok seviyorum acemi tarafımdın istedim ve ansızın gittin seni bana sordum senden sonra ziyan oldum şimdi cevaplıyorum anlamsızlaşıyorum ya sen bana bensiz kimsin ...

öyle sitemkar susma nolur beni hüzne ihbar ediyorsun tarih boyunca en ince sızlayan yürek kimindir ve o zı şimdi evrenin neresindendir diye sorma bu azap nerde başlar ve nerde biter bu suskunluk bunu en iyi sen biliyorsun her şeyi bilişinden ürküyor şiir mavi bir düş gören bütün şehirlerde şimdi sevdalar tayakkuz halindedir bense gözlerimdeki çocuğun ölümüne aşina biraz da faili meçhul barikatlar ardında hayra yormayı unuttuğun bir düşten sesleniyorum sana; bıktım yenilgilerden n'olur gel ve beni bul! kocaman bir yalnızlıktan ölümlerden yıkımlardan ve her dilde söylenmiş sevda şarkılarından kopup gelmişim bu yalnızlığa bulmak yitirmenin şartıdır bunu en iyi ben bilirim diyorum ağlıyorsun; kuru bir hüzün yağmurunda ıslanıyorsun gözyaşın nemlendirirken nazlı seherleri gözlerin gözlerime karışıyor yitir beni artık bu azap bitsin! 'ya kanayan bir dudak öpeceksin ya öptüğün dudağı kanatacaksın' dedim güldün ne de öpülesiydi dudakların gülerken ...