Güvercin Gerdanlığı

Sen çekip giderken ardına bakmadan sessiz; gözlerim gittiğin yolda takılı kaldı öylece. Ne senin dönüp bana sarılmaya niyetin vardı ne de benim sana “ Dur, gitme!” demeye. Gözlerimden inerken yaşlar ardından, bir daha hiçbir şeyin eskisi gibi olmayacağını biliyordum. Sen uzaklaşıp bedenin küçüldükçe, kısık gözlerle sana bakıp geçen zamanı düşündüm ve ardından koşup seni durdurmamı gerektirecek sebepler bulmaya çalıştım hafızamın derinliklerinden. Heyecanla eve geliş saatlerinde seni pencerede beklerken, kafanı kaldırıp gülümseyerek el sallamalarınaydı mutluluğum. Başlardım sana cümlelerimde noktalama işaretlerini kullanmadan günümü anlatmaya. Sanki nefes alırsam susturacakmışsın gibi sıralardım sözcükleri peşi sıra, konuşmana fırsat vermeden. Sonra da gözlerim gözlerine kenetlenmiş senden o günden izler taşıyan bir şeyler dinlemeyi beklerdim. Bazen önemseyip heyecanıma ortak olurdun, bazen de(ki çoğu zaman) geçiştirip işe dalar veya televizyon karşısında otururdun. İşte o zaman anlar...