Dipsiz kuyuya düşen çığlık büyütür umarsızlığı Her evde bir yalnızlık Saçını hayata süpürge eden kadın siler kitabından rengarengi büyür sinesinde yangın Bu yüzden akşam gelen erk tanımsız taşıdığı kara kimliği arka odaların yargısız infazına terk ederek düşlere kaçar erken saldırgan boşaltır içini yatağa iç depremde sarsılır güven İnsanı insana bağlayan zincir bin yıllık esarete kefil akrebin sırrı kendine zehir İnkarı mümkün değil korkunun kol gezdiği evde söze yalnız girilir Erk mührünü elinden düşürmeyen efendi de köledir boyun eğen de köle 'Kadının adı yok” baba şeceresinden “bey” şeceresine geçerken iktidarın dizginsiz kör şehveti erir derin koynunda suların bu yüzden kış gitmez penceresinden zamansız çözülür bulut Hep bir yanında hüsran biriktirir kuytularda büyüyen umut Kimliğinde silikse kadının adı dilde ‘miş’li geçmiş hal söndürür sevdanın şimdiki halini İğdiş edilmiş ketum kalır öznel ve toplumsal Hayat ağacının kesik dalları hırçı...
"Çiçeğin açması da bir tür şiir belki - Bilmiyorum"