Evim fakir, dostlarım beni terketti, Hastayım, ziyafetlere gidemiyorum. Gözümün önünde canlı bir kimse yok. Kulübemin içinde yalnız yatıyorum. Kırık lâmbam zayıf bir ışık veriyor. Yıpranmış perdelerim çarpık, birbirine uymuyor. Tse, tse, kapı eşiğinde ve pencere kenarında. Tekrar yağan karın sesini duyuyorum. İhtiyarladığım için pek az uyuyorum. Gece yarısı uyanıyor, yatağım da oturuyorum. Eğer oturmak ve unutmak sanatını öğrenmemiş olsaydım. Bu sonsuz yalnızlığa nasıl dayanabilirdim ? Katı vücudum yere yapışıyor. Ruhum kolayca değişiliklere tabi oluyor. Böylece geçen dört usandırıcı yıl. Sanki binlerce gece kadar uzundu. Po Chü-i
"Çiçeğin açması da bir tür şiir belki - Bilmiyorum"